demispoetry

Εποίησα ψηλά βουνά Νερά  Πουλιά αναρίθμητα Χρωματιστά! Εποίησα σπηλιές κατάβαθες Σύννεφα, αστραπές (Νεκρών στρατιές) Το φως, τη νύχτα  Εποίησα... Μα όχι ποιητές!

Θα 'θελα να 'χα μαύρο άλογο Για να κινώ εκδικητής! Κόντρα στο ανήθικο και στο παράλογο Να επιστρέφω νικητής. Να σέρνω λάφυρο την έπαρση Το "μεγαλείο" και τον κυνισμό...

Δεν πιστεύω στους βαρύγδουπους ποιητές Στους κριτές... Με τα "υψηλά" νοήματα και τη γερμένη πόζα. Τη γύμνια τους θέλουν να κρύψουν Τις ζωές των απλών ανθρώπων φθονούν Τους έρωτές τους και τα ξεστρατίσματα. Δεν τα έζησαν ποτέ τους!

Λίγο πριν ξαπλώσει κουρασμένη 'Ερχονται στο νου Όλα αυτά που ανέβαλε Όσα επανέλαβε Κι είναι μια εκδίκηση κρυμμένη Του εαυτού.

Ήτανε δάσος κάποτε εδώ Κι έπειτα κάηκε  Φύτρωσαν πουρνάρια Κι έπειτα κύλησε  Η πλαγιά απ' το βουνό Έθαψε τα απομεινάρια...

Ένα στέγαστρο ανασκαφής Οι προσδοκίες μου· Μεταλλικές δοκοί Βαριές κι ασήκωτες Με νάυλον διάτρητο, σκισμένο Ανεμίζουν στις βουνοκορφές Σε σύνορο αφύλακτο Και ξεχασμένο.