demispoetry

Κυρία Διβάνη, κάψτε λιβάνι! Αχ, τα τιτιβίσματα... (Σώτη, άμα δεις το Νότη Δώσ' του χαιρετίσματα!) Μήπως γίνει Αρμάνι Η φτηνή κολόνια Φύγουν τα τελώνια Έτσι, μάνι μάνι... Μπα, θα μας στοιχειώνουν! Δε θα μετανιώνουν... Πού να 'ξορκιστούνε Θέλουν κι αδικούνε.

Ρουφάς τον ήλιο Και τη θάλασσα — Ποτίζεσαι με τη δροσιά της —   Όμως διψάς! Και τ' αλμυρό νερό Καίει ως βαθιά τα σωθικά. Χωρίς κανένα υποκατάστατο Η ομορφιά της!  — κάθε εποχή Μ' αξία ανταλλακτική... Βυθό ανάστατο.