demispoetry

Να μας πλανούσε Σε απόμερα λημέρια Κάποια Κίρκη ·   Σε μιας σπηλιάς Τα απόνερα Να μας καλούσε ·  Κι όταν ημέρευε ο καιρός Να μας κεντούσε... Ολόλευκο πουκάμισο. Στης λυκαυγής το πρώτο φως (Βαθιά, για τελευταία φορά) Να μας φιλούσε!

Ακραίο και καταληκτικό Πρέπει  ένα ποίημα απλό Για όσα μπορούσαν να έχουν γίνει Μα φαντασίες έχουν μείνει. Άλλο απ' αυτό δεν θα δοκήσει Σ' αυτήν τη γη να ευδοκιμήσει Που να 'χει κάτι να προσθέσει Στης διαδρομής την άδεια θέση.

Το φεστιβάλ έλαβε χώρα Πάνω στην ώρα. Κρίσιμο όριο ηλικίας, οι χρόνοι μου Αρύθμιστα φώτα πορείας. (Συν ένας, καίγεσαι!) Τούτου δοθήναι Πάντοτε εκτός και γενικώς Επί τα αυτά εκπρόθεσμος. Ας είναι...

 Κάτι μικρά ευφυολογήματα! Αυτά μας μείνανε. Τ' άλλα, τα πήρανε... Το αίμα των παππούδων μας Στις ξενιτιές και στους αγώνες Στις εξορίες και στους στρατώνες Δεν το τιμήσαμε. Ζήσαμε, κατώτεροι Απ' ό,τι λαχταρήσαμε.

Κυβερνήτες οι λογιστές! Κι οι ποιητές εξόριστοι Σε άλλους πλανήτες...

Υπηρετεί μια απλή αρχή Υπέρτατη, ηδονική Ανθρώπινη, πρωτεική... Το τέλος και την απαρχή!

Ακούγοντας Bryan Ferry Η μοναξιά θα μου τη φέρει. Θα μου ξεβράσει την ψυχή μου Στα πόδια απ' το γυμνό κορμί μου. Χωρίς κανέναν special λόγο Χωρίς κισμέτ και αστρολόγο Με κούρασε η μάχη... Και πάω όπου λάχει. Αν θέλει ο δρόμος, θα με βγάλει Όπου αλλού απ' τη βιοπάλη.

Ζωή έχεις μόνο μία Ζήσ' τη με σημασία! Πάψε ν' ανησυχείς Και άρχισε να ζεις! Δεν θα υπάρξουν λύσεις Εσύ αν δεν τις γεννήσεις! Το σάπιο σκηνικό Αν θες, τελειώνει εδώ! Έλα κι εσύ στους δρόμους Να ρίξουμε τους νόμους! Ό,τι δεν μας εκφράζει Σε μία νύχτα αλλάζει! Ό,τι μας αδικεί Μελάνι σε χαρτί! Στα χέρια μας λοιπόν Το μέλλον στο παρόν!

Όταν δεν θα υπάρχουμε Συντροφιά μας θα 'χουμε Κείνους που χαθήκαμε Και ξαναβρεθήκαμε. Ράβαμε, κεντούσαμε Τόσα, όταν ζούσαμε!

Οι υμνητές του ακατάληπτου Φονιάδες του ομοιοκατάληκτου Εφηύραν το ανεπανάληπτο Πρόσχημα για τον στίχο τους τον άλυτο.

Μία μικρή κολοκυθιά Φύτρωσε πλάι στη ρεματιά Με άγρια κολοκύθια. Απλώνει οργιαστικά Τα φύλλα της προς την πλαγιά Και πνίγει τα ρεβύθια.

Α! κύριε, κύριε Αμανατίδη Ποιος άραγε είναι το στολίδι; Παντού εσείς πρωτοπορίες Κι εμένα, μήτε σ' αγγελίες! Ξέρω! Οι κύκλοι, οι γνωριμίες (Να, μήπως φταίν' οι συναστρίες...) Αλλά εγώ δεν αλαλάζω Ξέρω, τον κόσμο δεν αλλάζω. Πλάστιγγα, εξάλλου, πού να βρούμε Και ζύγια εμείς να μετρηθούμε; Α! κύριε, κύριε Αμανατίδη Ποιος θα αντέξει στο ταξίδι;