Ξύπνησες ξανά Απ' το λήθαργό σου. Στο κινητό σου Δυο αναπάντητες. Ήταν σταλμένες Απ' τον εαυτό σου Στο απόγειό σου Το εφηβικό. Τότε που θ' άλλαζες Όλη την πλάση Μα πήρες βράση Μες στο χυλό.
Όπου θεριεύει η καταιγίδα Και ανταριάζει ο ωκεανός Όπου δεν ζει ούτε ηλιαχτίδα Και μαύρος γίνεται ουρανός Πάνω στο αφρισμένο κύμα Μέσα στη δίνη του καιρού (Μες στην καρδιά γοργό το βήμα!) Μέσα στο μπέρδεμα του νου... Όλα, με μιας, γίνηκαν ένα! Θάλασσα, κύμα κι ουρανός Κι όλα μου θύμισαν εσένα Όταν βαθιά σου ήμουν γυμνός.
Όταν το βαπόρι Μπει απ' το παράθυρο Και μετατοπίσει Τις άδειες γλάστρες Που στεφανώνουν Το νεροχύτη Στην προκυμαία του σαλονιού Θα είμαστε έτοιμοι Προς αναχώρηση...
Σαν προϊστορικό κτήνος Ξερνώντας γράσα Η αργοκίνητη φαγάνα Υψώνει το μεταλλικό της στέλεχος Ξεθεμελιώνοντας! Εκεί που φτάνει στο βαθύτερο σημείο Είναι που στήθηκε το μέλλον μας...