demispoetry

Τώρα που νυχτώνει Ένας σκύλος κλαίει Κάτω απ' το μπαλκόνι Κι ο ουρανός του λέει: "Σκύλε μου, καλέ μου Τι σε βασανίζει; Πε μου τι έχεις, πε μου Που το κλάμα αξίζει;" "M' έχουνε ξεχάσει Γέρο εδώ και μόνο. Αν είχες περάσει Τα μισά μου μόνο Χρόνια πεινασμένος, Έρημος και μόνος Κι εξαθλιωμένος..." "Σε καταλαβαίνω" Του 'πε ο ουρανός. "Θα σε περιμένω Σήμερα ανοιχτός."

Εμάς φοβούνται Τα σαμιαμίδια. Φάρσα η εξέλιξη!

Πρωινό χαπάκι ποιητών "Το αργά γι' αργότερα..." Κι όλα τα άγχη επανέρχονται  Εις τα πρότερα. Κουράσατε ν' αποζητάτε Έμπνευση στο ά υ λον... One size φοριούνται το λοιπόν Οι στίχοι νάιλον.

Σε παραλία απόκρημνη, έναν έναν γκρέμισα τους φόβους μου. Τους γκρέμισα εκεί που σκάει το κύμα αλέθοντας με δύναμη... φέρνοντας τα πάνω κάτω! Τους γκρέμισα με μιαν ελπίδα: το κύμα να τους πάρει, πάνω στα βράχια με αφρισμένη ορμή να τους διαλύσει και, μες στη νύχτα, ο δαίμονας που επρόφταινε το βήμα να μ' αφήσει. Φάντασμα στον ίδιο μου εαυτό συνάντησα εκεί το σύνορο... Χαιρέτησα την όψη που κάποτε είχε όνομα και σπίτι, κι ωστόσο του γιαλού είναι πια στοιχειό.