demispoetry

Σκοτωμένη ώρα
παιδικών ονείρων
ξύλα και σφεντόνες
σπουργιτιών και σκύλων.

Ανοιγμένα δώρα
με χρυσές κορδέλες
μοιάζουνε κοπέλες
-άραχνοι χειμώνες.

Μες στα ράφια, μες στη σκόνη μία άδολη ζωή
η σιωπή τη φαρμακώνει
και σκοτώνει την ψυχή.

Στο γραφείο μία ώρα
μια ολόκληρη ζωή
να σκουριάζεις κάθε μέρα
κάθε μάταιη στιγμή.

Στα χαρτιά μέσα βουλιάζεις
μες στο γκρίζο συρφετό
την αγάπη να προλάβεις
δε σου είναι μπορετό.

Γύρω όλα ησυχάζουν
βυθισμένα στη σιγή
σαν ανθόκηποι που μοιάζουν
να 'χουν τώρα μαραθεί.

Μόνο ο πόνος, το σκοτάδι
που 'χουν πνίξει τη φωνή
αγναντεύουνε στον Άδη
τη χαμένη αρετή.