Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Οκτώβριος, 2014

Μικρό μανιφέστο

Η ποίηση είναι μια ειδική γλώσσα, που ενώ απευθύνεται σε όλους, δεν μπορούν όλοι να συντονιστούν στη  συχνότητά της. Όταν, βέβαια, είναι όντως ποίηση, αιμάτινη, βιωμένη... (ο μόνος -κατά την ταπεινή μου γνώμη-  τρόπος να υπάρξει). Όσο για τις καραβιές των απέλπιδα οργισμένων, των επαναστατών αυτοκτόνων, των απηυδισμένων; "Τους  βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι" λέει προφητικά ο  Καρυωτάκης στα τελευταία του λόγια. Ξέρει σε ποιον κόσμο ζει και αναφέρεται στους πικραμένους όλων των  μελλοντικών καιρών. Δεν ασπάζομαι τα λόγια του από καμιά νεορομαντική διάθεση αναβίωσης χρόνων  περασμένων. Η ίδια μας η εποχή μου έφερε ξανά στο νου -χαστούκι- αυτά τα λόγια. Άλλοι προσκυνούν αγίους και προφήτες.  Οι "άγιοι" και οι "προφήτες" οι δικοί μου είναι αυτοί οι "καταραμένοι". Ντέμης Κωνσταντινίδης

[Την είδα την Aννούλα]

Την είδα την Aννούλα,  την είδα ψες αργά  μαρμάρινη πορτούλα βαστούσε αγκαλιά... Εφούσκωνε τ’ αγέρι καπνό απ' την ψησταριά κι ακόμη η Περιστέρη 'ξηγάει του Σαμαρά... Εστέκονταν οι σκύλοι στον τύμβο του Καστά κι εγώ μ' ένα φυτίλι  κάτω από μια μουριά... Και το χαιρετισμό της  εστάθηκα να ιδώ,  ώσπου ένας αγρότης μου το 'κρυψε κι αυτό... Σ’ ολίγο, σ’ ολιγάκι δεν ήξερα, να βγω ή πίσω απ' το λοφάκι να κάνω τον χαζό; Και αφού μέχρι το δείλι δεν έμεινε ψητό... εδάκρυσαν οι σκύλοι εδάκρυσα κι εγώ. Δεν κλαίγω τον Αντώνη δεν κλαίγω τον Καστά μόν’ κλαίω για τη Μενδώνη που 'φαγε τα ψητά...