demispoetry

Για ένα πιάτο  Σκατά γεμάτο Στου συσσιτίου Τη μακριά ουρά Και στην πλάτη σου Παίζεται ακόμη Το παιχνίδι της Φιλανθρωπίας ... Περισπούδαστοι Ευυπόληπτοι Μα πάνω απ' όλα Ανθρώπινοι και Τόσο μα τόσο Συμπονετικοί!

Mε ναύλο είκοσι δραχμές Πέρασ' ο Φώτης ο Αγγουλές Πάνω σ' ένα καράβι Σ' αιώνιο σκοτάδι Έχοντας πρώτα ζήσει Πενήντα τρεις ζωές! Έχοντας κάθε μια απ' αυτές... Πολύ αγαπήσει.

Πολεμώ για τους καμένους μαθητές του Μεξικού. Εγώ, ο περιθωριακός καταληψίας, ο καταστροφέας, ο υπονομευτής... (Μόνο παράσημο πριν απ' τον λάκκο των λεόντων...) Κι όσοι με τρόμο πάρουν τη σκυτάλη, ας πουν: "Πολεμώ για τους καμένους μαθητές του Μεξικού". Αυτοί -και τότε- έτσι θα θυμούνται.

Έτσι άδικα που σπαταλιόμαστε Έτσι άστοχα που κύλησε η ζωή μας Στην τύχη ό,τι ψυχανεμιζόμαστε Φάντασμα το κυνήγι κι η ανάπαψή μας. Το ένστικτο πια δεν κάνει την προσπάθεια Η ώρα πια δεν κουβαλά το χρόνο Μονότονα, σαν τρένα, φτάνουνε τα δάκρυα Και στο σταθμό, ένας σταθμός τα περιμένει μόνο.

Χορός ελλειπτικός -ρυθμολαγνεία- κ' ιδρός αλκαλικός. Χρώμα, οργασμός -φωτοχυσία- και τζιν χυμός.