demispoetry

Πόσοι πλανήτες Nα δεις δεν προλαβαίνεις Σαν το δικό μας.

Πού να 'ναι εκείνη η μια να ξεχωρίζει Απόψε που δαγκώνει η μοναξιά... Μόνο μες στο κεφάλι σου γυρίζει Ή κρύβεται στης πόλης τα στενά; Σκύλα η μοναξιά και δε χαρίζει!

Ρυτιδωμένα τα μάτια Στρέφουν προς το αέναο Αγκάθινα μονοπάτια · Οσοδήποτε δύσβατα Τι άλλο παρά περηφάνια Και ξανά περηφάνια! Κάθε που ξαναμετρά Γενναία πράξη Το ανθρώπινο ανάστημα.

Φύτρωνα σα τον άγριο σπόρο Που τον ποτίζει η καταιγίδα Και τον ταΐζουν τ' άγρια χώματα. Ταξίδευα με κάθε φύσημα του αέρα. Σκόρπιζα στις πιο απόμερες γωνιές του ορίζοντα. Περιπλανιώμουν αενάως Αναζητώντας μέρη ευφορότερα Ίσως, ακόμη, συμφερότερα. Άναρχα, χωρίς μοτίβα και τακτοποιήσεις Όπως συμβαίνουν όλα.